Бялюткiх дрэвау развiтальны клiн (Паводле Дантэ)

«Земную жизнь пройдя до половины,
Я очутился в сумрачном лесу…»

Дантэ


Бялюткіх дрэваў развітальны клін.
Праз рэшата аблокаў гляне сонца –
І здзівіцца.
Растане ў бясконцым
        стамлёны дзень,
                           замглёны ўспамін.

А за спіной ледзь чутна лес шуміць,
І пад нагой ціхутка снег рыпіць,
І крок –
          як ключ да дзіўнае скарбонкі...

Але – не перайначыць, не змяніць
Тваіх слядоў нацягнутую ніць –
Праз морак-лёс –
          таропкіх,
                 крохкіх,
                        звонкіх...

(верш на беларускай мове)

Другие произведения автора:

Каложа. 1. Божа, прымi — такую...

Звыкнешся з гэтым жыццём...

Памяцi Мамы. 1. Як многа можа просты гук...