Малілася Богу
і словам, і вершам,
не ласкі прасіла –
трывання і сілы.
А вас, мой адзіны,
каханы, найлепшы,
ніколі ж у Бога
я вас не прасіла…
Салодка ці горка –
жыла як жылося:
па сцежках хадзіла,
у хмарках лунала,
блукала між траваў
і дрэў шматгалосся
і душы людскія,
як кнігі, чытала.
Знаходзіла радасць
у спевах птушыных,
суладдзя шукала
з сабою і светам.
Яшчэ – гадавала
маленькага сына,
маліла,
каб вернікам стаў,
не паэтам.
Мне з Божае волі
жаночая доля –
прымаю з пакорай,
што лёсам паслана.
Але –
застаюся жанчынай зямною,
з нябёснай тугою…
Даруйце, каханы!
(верш на беларускай мове)
Другие произведения автора:
Как вишня косточку...
На скрижалях открытого сердца...
Звыкнешся з гэтым жыццём...
Это произведение понравилось:
Новые
Меню
